حضرت رقیه(س) در شهر مدینه به دنیا آمد و در سن سه سالگی همراه پدر بزرگوار خود، امام حسن(ع) و اهل بیت ایشان به درخواست کوفیان عازم کربلا شد. امام حسین(ع) تا قبل از روز عاشورا بارها حضرت رقیه را مورد شفقت و مهربانی خود قرار داده و از ایشان دلجویی کردند و در مورد آن حضرت به حضرت زینب (س) سفارش نمودند.
پس از واقعه عاشورا، حضرت رقیه(س) به همراه حضرت زینب(س)، امام سجاد(ع) و سایر اسرا به کوفه و سپس به شام برده شد و در این مسیر رنج های بسیاری را متحمل شد.
حضرت رقیه(س) در فراق پدر بسیار بی تابی می کرد به گونه ای که با صدای ناله و گریه او تمام اهل خرابه به شیون و ناله پرداختند. وقتی خبر به یزید رسید دستور داده تا سر مبارک امام حسین(ع) را نزد حضرت رقیه(س) ببرند. ایشان بعد از دیدن سر نورانی پدر با پیشانی شکسته در خرابه، آن قدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست. در ابتدا همه تصور کردند که حضرت رقیه(س) به خواب رفته است اما پس از مدتی متوجه شدند که ایشان از دنیا رفته است. شب هنگام و را غسل داده و در همان خرابه مدفون نمودند.
شهادت مظلومانه حضرت رقیه (س) تسلیت باد
