ای زبان فارسی، ای درّ دریای دَری / ای تو میراث نیاکان، ای زبان مادری
در تو پیدا فَرّ ما، فرهنگ ما، آیین ما / از تو برپا، رایتِ دانایی و دانشوری
کابل و تهران و تبریز و بخارا و خُجند / جمله، ملک توست تا بلخ و نشابور و هری
جاودان زی، ای زبان دانش و فرزانگی / تا به گیتی، نور بخشد آفتاب خاوری
فارسی را پاس می‌داریم، زیرا گفته‌اند / قدر زر، زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری
دکتر غلامعلی حداد عادل
جاودانه باد قامت افراشته زبان فارسی و درود بر فردوسی حکیم که شاهنامه، ایرانی‌ترین آفریده ادبی، را به سخنوران زبان فارسی هدیه کرد. بر ماست که پاسبانان خردمندی برای زبان فارسی، این گنجینه عظیم ادبی و هویتی خود، باشیم.
در ایران روز ۲۵ اردیبهشت به نام روز بزرگداشت فردوسی نامگذاری شده است. استاد بزرگ بی بدیل ، حکیم ابوالقاسم منصور بن حسن فردوسی طوسی، حماسه سرای بزرگ ایران و یکی از شاعران مشهور عالم و ستاره درخشنده آسمان ادب فارسی و از مفاخر نامبردار ملت ایران است که به علت همین عظمت مقام و مرتبت، سرگذشتش مانند دیگر بزرگان دنیای قدیم با افسانه و روایات مختلف در آمیخته است. ابوالقاسم فردوسی در روستای باژ در اطراف توس به دنیا آمد.سال تولد او ۳۲۹ هجری یا ۳۳۰ هجری است. نام پدرش مولانا فخرالدین احمد بود. فردوسی از آغاز جوانی شروع به سرودن داستان های ملی کرد. قبل از فردوسی شاعر دیگری به نام دقیقی شروع به سرودن افسانه ها و حماسه های ملی ایران کرده بود که متاسفانه به دست غلامش کشته می شود و کار او ناتمام می ماند. وقتی فردوسی از کار و سرنوشت دقیقی آگاه شد علاقه پیدا کرد که خود این کار را انجام دهد. یکی از دوستان فردوسی کتابی به نام شاهنامه ی ابومنصوری به او می دهد و فردوسی از روی این کتاب ،قصه های آن را به شعر درمی آورد. فردوسی در این زمان ۳۶ سال داشت. زمانی که فردوسی شاهنامه را تمام کرد به او پیشنهاد دادند که کتاب خود را به سلطان محمود غزنوی ،شاه ایران اهدا کند. فردوسی نیز کتابش را به محمود غزنوی اهدا می کند. اما چون مذهب سلطان محمود سنی بود و فردوسی شیعه مذهب بود این امر باعث ناراحتی سلطان محمود از فردوسی شد. شاه فردوسی را به مرگ محکوم کرد و فردوسی از خراسان به مازندران رفت. فردوسی بعد از مدتی به توس بازگشت و سلطان محمود نیز برای عذر خواهی و قدر دانی از او هدیه ای فرستاد. اما زمانی که هدیه ی سلطان محمود را آوردند فردوسی فوت کرده بود و دخترش با آن هدیه کاروانسرائی ساخت تا نام فردوسی زنده بماند. قبر فردوسی در شهر توس قرار دارد. فردوسی در سال ۴۱۱ هجری و در ۸۳ سالگی درگذشت.
